Deniz Erten Seti (2 Kitap Birarada) Adına Ne Dersen De Hakikat Bir Tanedir!

İnsan… İnsan, arayış demektir. Yolcu demektir… "Çokluğunu" bulmak için "yokluğunu" arar bu hayat yolculuğunda… Ve o, tüm hayatı boyunca hayallerini dışarıda zannederken, karşılaştığı acılarda, aldığı yaralarda başka bir istikamete değil, aslında "hakiki" kendine, Öz'üne yolculuk ettiğini fark eder bir gün. Hayallerinin, özlemlerinin ve herkesin peşinde olduğu Kafdağı'nın ardındaki o "meşhur" Hazine'nin izini sürerken, aslında aşılması gereken tek Kafdağı'nın kendi nefsi olduğunu fark eder.

SETIMIZDEKI ESERLER:

1) Kıyam-et  U - İşaret 1 :

İşte bu yolda ilerlerken insan, onu bekleyen HAZİNENİN SAHİBİNİN, ona Kelam'ıyla, Elçi'leriyle İŞARET'ler bıraktığını görmeye başlar… Ve her şeyin onun için çok önceden büyük bir sevgi ve şefkatle hazırlanmış, düşünülmüş olduğunu…

Eğer ki inşa ettikleriniz sarsılıyorsa… Eğer ki hayatınızdan vazgeçilmez sandıklarınız uzaklaşıyor, "kayıp" sandıklarınız artıyorsa... Bilin ki "aslınıza" Hicret'tesiniz ve giden herkes ve her şey sizin HAZİNENİN TEK SAHİBİ Allah'a, "tek hakikate" kanatlanıp uçmanıza yük olan ağırlıklardır…

Bırakın… Bırakın gitsinler…

Rüzgâr ve Ruh birbirine benzer… Eğer kendinizi O'nun nefesine, ruhuna bırakırsanız O size yeni kanatlar verir ve kanatlarınız altındaki rüzgâr olur…Çünkü O'nun her şeye gücü yeter.

Bedenimde nâr
Ruhumdaysa Yâr var…
Bana burası yeryüzü diyorlar
Oysaki her yer yar-yüzü
Bilmiyorlar…

2) Misafirim N - İşaret 4 :

“Eğer günahlarından ders çıkarıp onları ‘iyiliğe’ dönüştürmeyi, hissettiğin pişmanlık ve vicdan azabının yangınında ruhunu güzelleştirme arzusu ile tekâmülünü gerçekleştirmeyi başarabilirsen, işte o zaman kişiye ‘günahkâr’ denilmesinin arkasındaki ‘gizli Rahmet’i de anlarsın… Günahından ‘kâr’ edene ‘günah-kâr’ denir. Günah-kâr günahlarından dolayı aczini görüp boyun eğmeyi, ‘yokluğu’ yaşamış; Rabb’ine karşı duyduğu utanç ile varoluş amacını gerçekleştirme peşine düşmeyi öğrenmiş, hatalarını ve isyanlarını ilahî hakikatini aşikâr etmek için ‘bir dönüşüm vesilesi’ kılmış kişidir.” Misafir’in sözleri bütün hücrelerimi âdeta yakmıştı. Günah-kâr… Günahlarından dolayı duyduğu “samimi” utancı ve pişmanlığıyla Rabb’inin affı ve merhameti sayesinde “kâr” edip temizlenmiş, böylece de yüceltilmiş ruh… Aman Ya Rabbî! Bu ne muhteşem bir açıklamaydı… Misafir üzüntülü bir sesle şöyle söyledi: “Allah’ı takdir edemediler… O’nun kadrini, kıymetini gereği gibi bilemediler...” İçimi derin bir utanç kapladı... Derin bir vicdan azabı... Usulca, “Ve mâ kaderullâhe hakka kadrihî...” dedim. Gözlerime baktı: “Allah’ı takdir edemediniz…”